جـغـد گـفـت:

خـدایـا ... آدم هـایـت مـن و آوازهـایـم را دوسـت نـدارنـد ...

خـدا گـفـت:

آوازهـای تـو بـوی دل کـنـدن مـی دهـنـد ... و آدم هـا عـاشـق دل بـسـتن انـد ...

امـا تـو بـخـوان ... و هـمـیـشـه بـخـوان ... کـه آواز تـو، حـقـیـقـت اسـت و طـعـم حـقـیـقـت، هميشه تلخ است !

چون بریده ام به دیده تحقیق

که جهان منزل فناست کنون

رادمردان نیک محضر را

روی در برقع حیاست کنون

آسمان چون حریف نا منصف

برسرعشوه ودغاست کنون

از شمع سه چیز آموختم: گریستم،گدازیدم وسوختم...........

زمین را به قصد پرواز ترک کردم       من خیال پرواز داشتم

ناگهان به آسمان رسیدم                اما در ارتفاعی نه چندان دور

همه چیز متوقف شد           سقوطی مرگبار مرا غافل گیر کرد

من نیز مانند پو (ادگار آلن پو آمریکایی)

فرشته ی هبوت کرده ام که بهشت رابه یاد دارم.......

در انتظار آمدن تو صدای سنگین سکونت در سر سرا پیچیده بود.........

ای ابر بخشایش گر مگر تو بباری و لطف تو شامل حال ماشود

وگرنه جهنم به آتشش همه ی موجودات را دچار خواهد کرد...............

لا زم نیست که من مانند نی هر لحظه برای دیدن تو بنوازم زیرا

به امید اینکه نامه هایم به تو برسد چه نامه هایی که پر از درد بود

را به باد دادم تابه تو برساند...........

همه ی شب را به این امید می خوابم که فردا چهره ی آشنای غریبت را دیده باشم

دراین جامعه ی مبهم کسی تلاش نمی کند

وهمه جا در خفگان است..................

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند

به دشت پرملال ما پرنده پر نمی زند

پیش از تو، هیچ اقیانوسی را نمی شناختم

که عمود بر زمین بایستد...

پیش از تو هیچ فرمانروایی را ندیده بودم

که پای افزاری وصله دار به پا کند،

ومشکی کهنه بر دوش کشد وبردگان را برادر باشد

مادرم زیباترین گلی از باغ هستی

تو مرا آموختی زندگی و خوشی و سرمستی

تو برایم همیشه از خدا بهترین و خواستی

مادر تو را دوست میدارم تو بهترین من هستی 

مادرم تو مهربانی  برتر از  اسطوره هستی

آنقدر بزرگی که نتوان توصيف كرد که مادر تو چه هستی؟

نتوان گفت تو از جنس زمینی یا که آسمانی هستی 

نمی شود گفت که تو فرشته ای برتر از هر فرشته هستی 

مانده ام چه بگویمت چه بخوانمت گل گلباغ هستی

تو از کجا به زمین آمدی کجا رفتی

                             غریبه آمده بودی آشنا رفتی

کدام عشق به سمت خودش تورا می خواند

                             که مثل رود از این خانه بی صدا رفتی

حدود ساعت پنج غروب بود ، آری

                                  که با طنین طربناک ربنا رفتی

فرشتگان همه بر خاک سجده آوردند

                                 تو با ملائکه تا عرش کبریا رفتی

گشوده شد همه درها به روی خوبی تو

                          تو سربلندتر از سرو تا خدا رفتی

غروب بود لبان تو در عطش می سوخت

                               به یاد غافله سالار کربلا رفتی

خوشا به حال تویی که در آخرین دیدار

                          وضوی عشق گرفتی و با دعا رفتی

پرنده ها همه با هم از آسمان رفتند

                      تو هم پرنده شدی با پرنده ها رفتی

بیامورزمت کیمیای سعادت    زهم صحبت بد جدایی جدایی

عبرت ها چه فر اوان اند و عبرت پذیرفتن ها چه اندک!

همیشه در انتظارت هستم بی آنکه در رکود نشته باشم...

همیشه منتظرت هستم همان طور که راه همیشه در حرکت است...

تو مثل ماه ،تومثل ستاره، تومثل خورشید همیشه هستی...

و می درخشی از بدر...ومی رسی از کعبه...

و کوفه همین تهران است که بار اول می آیی وذو الفقار راباز می کنی...

همیشه منتظرت هستم ای عدل وعده داده شده...

این کوچه این خیابان این تاریخ همه خطی از انتظار تو رادارد...

ظهور کن ... ظهور کن که منتظرت هستم.

بدین زور و زر دنیا چو بی عقلان، مشو غرٌه

که این آن نو بهاری نیست کش بی مهرگان بینی

دل می سوزد زدستم صاحب دلان خدارا

دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

در آن نفس که بمیرم، در آرزوی تو باشم  

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

ز چشمانم هر چه دور افتی

به دل نزدیک تر باشی،

تورا کی می تواند روزگار از یاد من گیرد...